ไทรย้อย
- ชื่อสามัญ : Benjamin’s fig, Golden fig, Weeping fig
- ชื่อวิทยาศาสตร์ : Ficus benjamina L.
- วงศ์ : MORACEAE
- ชื่ออื่นๆ : จาเรย (เขมร); ไทร (นครศรีธรรมราช); ไทรกระเบื้อง (ประจวบคีรีขันธ์); ไทรย้อย, ไทรย้อยใบแหลม (กรุงเทพฯ, ตราด)
- แหล่งที่มา : พบที่ปากีสถาน อินเดีย เนปาล จีนตอนใต้ พม่า ภูมิภาคอินโดจีนและมาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และออสเตรเลีย ในไทยพบทุกภาค ขึ้นตามป่าดิบแล้ง ป่าดิบชื้น และป่าดิบเขา หรือเขาหินปูน ความสูงถึงประมาณ 1300 เมตร
- วันที่บันทึก : 2025-07-05 10:37:12
ลักษณะเด่น
ไม้ต้น กึ่งอาศัยหรือขึ้นบนพื้นดิน หูใบยาว 0.5–2.8 ซม. ร่วงเร็ว ใบรูปรีถึงหรือรูปขอบขนาน หรือแกมรูปไข่กลับ ยาว 2–14 ซม. แผ่นใบหนา เกลี้ยง เส้นแขนงใบย่อยเรียงขนานกัน มีต่อมไขที่โคนเส้นกลางใบ ก้านใบยาว 0.5–2 ซม. ดอกอยู่ภายในฐานดอกที่ขยายออกเดี่ยว ๆ หรือเป็นคู่ตามซอกใบ รูปกลม รูปไข่กลับ หรือรูปรี เกลี้ยงหรือมีขนประปราย เส้นผ่านศูนย์กลาง 0.5–1.8 ซม. สุกสีเหลือง อมส้ม แดงเข้ม หรือม่วง ไร้ก้าน ช่องเปิดกว้าง 1–2 มม. มีขนประปรายด้านใน ใบประดับด้านบนขนาดเล็ก เรียงซ้อนเหลื่อม แผ่นใบหนา เกลี้ยง เส้นแขนงใบเรียงขนานกัน figs ออกเดี่ยว ๆ หรือเป็นคู่ ไร้ก้าน
ประโยชน์
เป็นไม้ประดับให้ร่มเงา
ความสูงโดยประมาณ
30-35 เมตร