หว้า
- ชื่อสามัญ : Black plum, Jambolan
- ชื่อวิทยาศาสตร์ : Syzygium cumini (L.) Skeels
- วงศ์ : MYRTACEAE
- ชื่ออื่นๆ : หว้าขี้แพะ (เชียงราย), มะห้า, ห้า, หว้าป่า, หว้าขาว, หว้าขี้นก, จามาน-จามูน (ฮินดู), หมากหว้า (อีสาน)
- แหล่งที่มา : มีถิ่นกำเนิดมาจากเอเชียเขตร้อน (ประเทศอินเดีย – มาเลเซีย) พบตามพื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์ ป่าดิบ และป่าผลัดใบทั่วไป
- วันที่บันทึก : 2025-08-26 15:22:22
ลักษณะเด่น
ลำต้น เนื้อแข็ง ขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ ไม่ผลัดใบ เรือนยอดโปร่ง เปลือกนอกสีเทาปนน้ำตาล ขรุขระ หรือแตกเป็นสะเก็ดเล็กน้อย เปลือกในสีน้ำตาลแดง
ใบ ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม รูปรีหรือรูปขอบขนาน กว้าง 4 – 7 เซนติเมตร ยาว 9 – 14 เซนติเมตร โคนใบสอบ ขอบใบเรียบ ปลายใบแหลมเรียว แผ่นใบหนา ด้านบนสีเขียวเข้มเป็นมัน ด้านล่างสีอ่อนกว่า ผิวเกลี้ยงเส้นกลางใบนูนเห็นชัด เส้นแขนงใบไม่ชัดเจน มีจุดน้ำมันบริเวณขอบใบ
ดอก ช่อแยกแขนง ออกตามกิ่ง ดอกสีขาว หรือสีเหลืองอ่อน ฐานรองดอกรูปถ้วย ไม่มีกลีบเลี้ยงและกลีบดอก โดยจะมีเยื่อหุ้มบางๆ หุ้มดอกยังตูมไว้ เมื่อดอกเจริญเต็มที่ เยื่อบางๆ นี้จะหลุดไป เกสรเพศผู้จำนวนมากติดอยู่รอบขอบของฐานรองดอก เกสรเพศเมีย 1 อันฝังอยู่ตรงกลาง ผล ผลมีเนื้อเมล็ดเดียว รูปไข่ กว้าง 1 – 1.5 เซนติเมตร ยาว 1.5 – 2 เซนติเมตร เนื้อนุ่ม เมื่อสุกมีสีม่วงแดงถึงดำ
ประโยชน์
ลูกหว้าอุดมไปด้วยธาตุเหล็กซึ่งมีส่วนช่วยบำรุงกระดูกและฟัน ผลดิบช่วยแก้อาการท้องเสียได้ ผลสุกรับประทานแก้อาการท้องร่วงและอาการบิด ใช้รักษาอาการบิด มูกเลือด ท้องเสีย ใบและเมล็ดหว้า นำมาใช้ทำเป็นยาอม ยากวาดคอ แก้ปากเปื่อย แก้คอเปื่อย เป็นเม็ดตามลิ้นและคอ
ความสูงโดยประมาณ
30 เมตร